گل در چمن رسید و قدم بر هواگذاشت

جای دگر نیافت که بر رنگ پاگذاشت

تعمیر رنگ ز آب و گل اعتماد نیست

نتوان بنای عمر به دوش وفا گذاشت

عمری ا ست خاک من به سر من فتاده است

این گرد دامن تو ندانم چرا گذاشت

وامانده ی قلمرو یاسم چو نقش پا

زین دشت هرکه رفت مرا بر قفا گذاشت

می خواست فرصت از شرر کاغذ انتخاب

رنگ پریده بر ورقم نقطه ها گذاشت

رفتم ز خویش لیک به دوش فتادگی

برخاستن غبار مرا بی عصا گذاشت

هرجا روی غنیمت یک دم رفاقتیم

ما را نمی توان به امید بقا گذاشت

با خود فتاد کار جهان از غرور عشق

آه این چه ظلم بود که ما را به ما گذاشت

زین گردن ضعیف که باریکتر ز موست

باید سر بریده به تیغ قضاگذاشت

آن را که عشق از هوس هرزه واخرید

برد از سگ استخوان و به پیش هما گذاشت

بیدل عروج جاه خطرگاه لغزش است

فهمیده بایدت به لب بام پا گذاشت